Reisverslag van onze reis naar Java

Vanuit Nusa Lembognan vertrekken we naar Java. We besluiten met de lokale bus te gaan. Als enige toeristen tussen de locals hebben we achterin de bus een klein plekje bemachtigd. Al snel blijkt dat deze plekjes niet echt geschikt zijn voor Europese mensen zoals wij. Met opgevouwen benen en zonder airco hebben we een reis van 4 uur voor de boeg.

De eerste busreis in Java

Vermoeiend en na een (waarschijnlijk) lange werkdag, stapt er halverwege de busreis een local in met zijn uitgebreide zonnebrillencollectie. Hij kreeg ons al snel in het vizier en dacht misschien nog wat extra centjes te verdienen door aan ons een zonnebril te verkopen. Hij greep dan ook zijn kans toen er voor ons een plekje vrij kwam. In twee uur tijd heeft hij ongeveer alle brillen uit zijn collectie op gehad om deze aan ons te showen. We lieten hem een paar keer onze eigen zonnebril zien, maar ook dat hield hem niet tegen! Lijkbleek, misselijk, zwetend en zonder een nieuwe zonnebril te kopen verlaten we uiteindelijk de bus. We beloven elkaar om niet vaker met de lokale bus te reizen. Niet veel later zitten we op de boot richting Java.

Vulkaanbeklimming in Banyuwangi

Onze eerste bestemming in Java is Banyuwangi. We hebben deze plek gekozen omdat we graag de green ijen vulkaan willen beklimmen. Aangekomen bij onze homestay ontmoeten we Cynthia, een gezellige Nederlandse dame. Hoewel dit ‘s middags nog ondenkbaar zou zijn, laten we ons overhalen om dezelfde nacht nog de vulkaan te beklimmen. Om half twee in de nacht starten we met de beklimming. Onder begeleiding van een gids en met een zaklamp en gasmasker op ons hoofd, lopen we via supersteile en smalle paden in +/- 2 uur naar boven! Om het beruchte ‘blue fire’ te zien moeten we via een steile en stenen afgrond naar beneden. Levensgevaarlijk! Met knikkende knietjes sta ik drie kwartier later toch maar mooi naar het blauwe vuur te kijken. En toegegeven, het is heel bijzonder! We vervolgen onze weg terug en om 8 uur in de ochtend vallen we moe maar voldaan in slaap. Wat een geweldige en unieke belevenis!

Op naar Semarang

Vanuit Banyuwangi gaan we met de trein naar Semarang, een 16 uur durende treinrit. Na de busreis van de vorige keer durven we het niet aan om economic klasse te boeken dus gaan we voor het meest luxe wat er te boeken valt, wat overigens nog steeds prima te betalen is.
Aangekomen in Semarang begint er nog een onverwachts avontuurtje: de taxirit naar ons hotel. Aan onze voorbereiding ligt het niet. Van de vorige keren hebben we geleerd goed het adres te noteren en een aantal printscreens te maken van google maps. Toch wisten we weer te presteren om over een ritje van 5km, ruim twee uur te doen. We hebben 10x de weg gevraagd, gebeld met het hotel, het hotel is ons gaan zoeken en de taxi chauffeur is op een scooter de buurt gaan verkennen. Uiteindelijk kwam het verlossende woord: het hotel was gevonden!

Visum aanvragen

De volgende dag gaan we meteen op pad om ons visum te regelen, dat is namelijk de reden dat we in Semarang zijn. We hebben ons goed ingelezen, maar bij het immigratiekantoor aangekomen lopen we al tegen het eerste probleem aan: Jan Willem draagt niet de juiste kleding. Omdat we niet zeker weten of zijn AJAX lange trainingsbroek wel geaccepteerd wordt, besluiten we dat hij beter een nieuwe outfit kan kopen. Één meneer is zo vriendelijk om JW op zijn scooter af te zetten bij een winkeltje. Een klein uurtje later staat JW met een keurige Indonesische look voor mijn neus en kan het visum geregeld worden. Voor het visum moeten we nog drie keer terug komen. Ondertussen vermaken we ons prima. We hebben via airbnb een ietswat luxer hotel geboekt (wat nog steeds heel goedkoop is) en waar, als we binnenkomen, de deur door vijf mensen voor ons wordt opengehouden. Er is een zwembad op de 23e verdieping en we vullen daar onze tijd met zwemmen en lezen.

Old town en Rainbow Village

Natuurlijk verkennen we ook de stad. ‘Old town’ is een prachtig deel met nog heel veel gebouwen uit de koloniale tijd. Nederlandse invloeden met namen zoals de spiegel, het achterhuis en het John Dijkstra cafe. We komen zelfs een restaurantje tegen waar buiten wordt geadverteerd met bruine bonensoep en kroketten. We slenteren over een marktje met alleen maar oud Hollandse spulletjes. Antiek doet het hier goed! We brengen ook een bezoek aan Rainbow Village, al blijkt het communiceren van deze bestemming naar de taxi chauffeur niet zo eenvoudig te zijn. De taxi chauffeurs die wij hebben ontmoet zijn superlief en behulpzaam, maar spreken over het algemeen geen woord engels. Uiteindelijk vinden we pen en papier en met een zelfgetekende regenboog komen we ook dit keer toch weer aan op onze bestemming.

Toch weer een busreis naar Yogyakarta

Op de laatste dag in Semarang halen we ons visum op en vertrekken dezelfde dag nog naar Jepara. Vanaf daar vertrekt de boot naar Karimunjawa, een klein bounty eilandje die we graag willen zien en waar we een tijdje willen ontspannen. De volgende dag staan we al vroeg op de haven van Jepara en daar krijgen we slecht bericht: ‘no boat to Jepara’. En er is ook niet bekend wanneer er wel weer een boot gaat varen. We laten het even bezinken maar al snel schakelen we over naar een nieuw plan: Yogyakarta! Ondanks dat we gezworen hadden niet meer met de lokale bus te reizen, zijn we er toch per ongeluk weer in beland. De bus stopt ongeveer elk half uur en op een busreis van 7 uur is dat best veel. Bij elke stop staat er een rij van artiesten en verkopers te popelen om de bus in te stappen om gitaar te spelen, te zingen, dansen en spulletjes te verkopen. Uiteraard tegen een kleine betaling! ‘S avonds laat komen we aan en checken we in bij een superleuk homestay: the nextdoor! Wat we in deze culturele stad gaan zien en doen, vertel ik in mijn volgende blog! Evenals de plekken die we hier in java nog meer gaan bezoeken!